HIER DOEN WE HET VOOR

In april 2011 wordt er een jongetje van bijna 4 jaar door een nannie bij ons achtergelaten om geopereerd te worden aan

zijn schisis. Moederziel alleen staat hij, met een trieste blik, donker omrande ogen en groene meisjes schoenen aan, in de

deuropening van de ziekenhuiskamer. Zijn naam is An Zhong Yong.

Wij zijn meteen dol op hem. Het heeft wel een aantal dagen geduurd voordat hij echt reageert en ons vertrouwt. Af en toe lacht hij naar ons en doet mee met spelletjes die we bedenken.

Zo ook met bellenblazen. Elk kind van rond de drie jaar kan bellenblazen, maar An Zhong Yong niet. Door zijn open lipje lukt dat niet. Niet getreurd, het opvangen van de bellen en het uiteenspatten levert ook heel veel plezier op. Toch gaat het je zo aan het hart om te zien dat een bijna vierjarige dit niet kan.

Hij wordt geopereerd en na twee dagen is de lip al redelijk hersteld. We spelen weer samen en ineens ziet hij de bellenblaas staan. Hij wijst dat hij die wil hebben. We pakken het flesje, blazen en doen hem voor hoe hij moet blazen.

Hoe ontroerend is het om te zien dat het hem, na een aantal keren blazen, lukt om uit het kleinste gaatje een piepklein belletje te laten verschijnen. Zijn ogen worden groot en beginnen te glanzen. Zonder woorden lijkt hij te zeggen: "Kijk ik kan het nu ook!". Bij ons stromen de tranen over de wangen, een onbeschrijflijk gevoel van geluk.